Zo sneu een week geleden is er bloed geprikt bij mijn zoontje. Hij wilde eigenlijk al niet mee naar de dokter. Maar ja helaas hoort een bezoekje aan de dokter er soms bij. In de wachtkamer heeft hij nog mensen aan het lachen gemaakt met al zijn vragen aan mij. Hij zat in het speelhoekje, zo fijn dat die er staat, en hij begon vragen te stellen zoals of die andere mensen ook jeuk hadden. Hij had namelijk last van een eczeem. Hij ging ook een liedje neuriën en van de blokjes een pistooltje maken en daarmee op mensen “schieten”. De andere mensen in de wachtkamer konden daar wel om lachen.
Bij de dokter duurde het even, maar daarna ontdooide hij. Zo kon de dokter goed de plekjes bekijken en kon ik even met de dokter praten en ging hij nog even rustig spelen. Daarna bloed prikken, dat was heel even huilen geblazen. Maar dat was natuurlijk ook wat. Een prikzuster hield zijn arm vast en de andere ging prikken. En ik hield zijn andere arm vast. Hij kreeg een prikdiploma en mocht een speelgoedje uitkiezen maar hij wilde niks kiezen. Hij was nog helemaal verdrietig en dat kon hem zelfs niet troosten. Vandaar dat ik voor hem maar een waterpistooltje uit heb gekozen. Zelfs toen we boodschappen gingen doen heb ik hem moeten tillen en daarna wilde hij zelfs in het boodschappenkarretje zitten. Terwijl hij normaal heel graag met zijn eigen karretje door de winkel rent. Gelukkig wilde hij daarna wel weer naar huis toe lopen. Maar zelfs thuis mocht er niet naar arm gekeken worden. Toen hij in slaap was gevallen op de bank, heb ik er maar even een fotootje van gemaakt. Omdat hij geen pleister wilde, hebben de dames van de bloedbank er een verbandje omheen hadden gedaan.
Zelfs zijn vader mocht het verbandje niet zien. En we mochten het er ook niet afhalen. Toen hij ’s avonds heerlijk lag te slapen, heb ik het geprobeerd eraf te halen. Helaas poging één mislukt. Hij werd half wakker en begon te jammeren dat ik er niet aan mocht komen. Een half uurtje later, poging twee die was gelukkig wel geslaagd. Hij begon wel weer even te jammeren in zijn slaap maar ik kon net voordat hij zijn armpje wegdraaide (om vervolgens op zijn armpje te gaan liggen ) het verbandje eraf halen.
De volgende ochtend, pas nadat ik het hem had verteld, kwam hij erachter dat hij geen verbandje meer om had. Hij was helemaal blij dat hij hem niet meer nodig had en dus ook geen pijn meer had. Gelukkig dus een goede keus geweest om het verbandje in zijn slaap eraf te halen. Vandaag de dokter gebeld voor de uitslag en gelukkig geen bijzonderheden in zijn bloed gevonden.
Gelukkig was de uitslag goed!