Geen roze wolk maar een kraambedpsychose

Een geboorte is altijd een hele verandering in je leven. Maar wat nu als je geen roze wolk, geen donkere wolk maar een kraambedpsychose krijgt. Wat voor impact heeft dat op je leven? Een vriendin van mij is dit overkomen en ze deelt op mijn blog haar verhaal.

Wat is een kraambedpsychose?

Een kraambedpsychose kan iedereen overkomen. Een psychose die bij vrouwen ontstaat vlak na de bevalling, van enkele uren tot enkele weken erna of na het stoppen met de borstvoeding. De kans dat een vrouw een kraambedpsychose krijgt is ongeveer 1 à 2 op 1000.

Wie ben je?

Ik ben een moeder van 34 jaar, ik werk part-time als receptiemedewerker bij een groothandel. Samen met mijn vriend hebben we een dochter van 5 jaar.

Welke ervaring heb je met postpartum psychische klachten?

Ik heb een kraambedpsychose gehad, ik ben een week na de geboorte van mijn dochter opgenomen op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis).

Hoe verliep je zwangerschap?

Mijn zwangerschap was allesbehalve genieten. Toen ik hoogzwanger was, hebben we ons huis verkocht, omdat ons huidige huis nog niet klaar was, zijn wij bij mijn schoonouders ingetrokken. Ik had moeite om te ontspannen, want er kwam veel op mij af wat geregeld moest worden. Ik kreeg ook last van mijn bekken, waardoor ik voor mijn verlof al in de ziektewet zat. Helaas liep het met de kraamzorg ook niet allemaal soepel. Daarnaast had ik een lichte vorm van zwangerschapssuiker waardoor ik ook moest letten op wat ik at.

Had je tijdens de zwangerschap al psychische klachten?

Anders dan andere zwangere vrouwen denk ik van niet.

Had je vóór de zwangerschap al psychische klachten?

Ik heb rond mijn 18e een depressie gehad, maar het ging al jaren goed.

Wanneer ontstonden jouw klachten en hoe ging dat?

In de week na mijn bevalling. Misschien zelfs al kort erna als ik het nu van anderen hoor. Ik bleef hangen in mijn kraamtranen en ik kreeg achterdocht naar de kraamverzorgsters.

Maar het moment dat het niet goed ging, deed ik de gordijnen open en zei ik dat het licht was, terwijl het donker was. Ik heb dit meerdere keren achter elkaar gedaan. Toen ik opnieuw naast mijn vriend ging bevallen (in mijn waanbeeld) heeft mijn vriend ingegrepen. Toen ging het in een sneltreinvaart. We moesten het kraamhotel uit en werden naar de afdeling gynaecologie gebracht, in de hoop dat ik dan slaap ging vatten. Helaas deed ik dat niet. Ik zakte verder weg in mijn wanen. Zag mensen voor anderen aan en ik dacht dat ik God was en het antwoord had op alles.

Hoe reageerde jouw omgeving (partner/familie/vrienden) op jouw klachten?

Het is een onbegrijpelijke ziekte voor sommigen. Mijn schoonmoeder snapt tot de dag vandaag nog niet wat het inhoudt en zoekt naar een oorzaak in het verleden. De rest van de familie is ruimdenkend. Mijn zusje heeft wel een bepaalde angst dat het haar ook kan overkomen. Maar eigenlijk had niemand het aan zien komen.

Heb je over je klachten gepraat met professionals (huisarts/verloskundige/consultatiebureau)?  En zo ja, hoe reageerden die? Zo nee, waarom niet?

Ik heb pas gesproken over mijn klachten toen ik werd opgenomen op de PAAZ. Ik kon maar moeilijk wennen aan de wisselende kraamverzorging in het kraamhotel. Helaas werd ik altijd op momenten gestoord als ik mijn rust wilde nemen. Er werd totaal aan mij voorbij gegaan, terwijl ik echt veel pijn aan mijn hechtingen had.

Hoe was de relatie met je baby? Welke gevoelens had je t.a.v. hem/haar? Kon je daar met iemand over praten?

Ik had het gevoel alsof ik een soort telepathische band met mijn dochter had. Dat ik dus via mijn gedachten met haar kon praten. Ik wilde niets liever dan met mijn man en kind een wandeling maken. Maar mijn man was aan het klussen in huis. Hij wilde dat het af was als ik uit het kraamhotel kwam.

Van wie/wat heb je tijdens de klachten de meeste steun ervaren? En waarom? Waarom was die steun helpend?

Ik heb veel steun van vrienden ervaren. Zij zijn mij komen opzoeken of stuurden kaartjes. Ik had ook wat medepatiënten waar ik mee kon praten. Toch voelde ik me niet echt thuis tussen al die mensen die meer depressieve klachten hadden na de bevalling. Ik kon me daar niet in vinden. Om de tijd te doden, maakte ik veel mandala’s. Maar ik was ook wel zo berekend dat ik wist hoeveel ik er moest maken. Lezen deed en kon ik niet. Dus ik ben pas later over mijn ziekte gaan lezen en stuitte op de website van Kraambedpsychose.

Wie/wat heeft juist helemaal niet geholpen en waarom niet?

De groepstherapie. Die was meer op depressie gericht. Ik kon me in veel dingen niet vinden, ik was de enige met een kraambedpsychose.

Welke impact heeft deze ervaring nu nog op je leven? Zijn alle klachten verdwenen? Heb je je leven op de één of andere manier anders ingericht als gevolg van deze ervaring?

Ik ben er doordoor veranderd. Maar dat doet het moederschap ook met je. Ik heb eerst heel veel aandacht aan mijn herstel gegeven. Achteraf gezien ben ik eigenlijk te vroeg weer gaan herintegreren. Ook heb ik mijn medicatie pas veel later afgebouwd, dan in de regel had gemoeten. Dit heeft mijn herstel wel vertraagd. Maar ondanks dat heb ik heel hard gewerkt om weer terug te komen naar waar ik was. Ik heb door deze ervaring geleerd waar mijn valkuilen liggen, wat mij energie oplevert en wat mij energie kost en ik ben veel mondiger geworden.

Ben je na deze ervaring nog een keer bevallen of zou je dat in de toekomst willen? Zo ja, hoe kijk je daar tegenaan? Welke voorzorgsmaatregelen heb je genomen/zou je willen nemen?

Ik ben hierna niet nog een keer bevallen. Ik sluit een nieuw kindje nog niet uit. Ik vind het belangrijker dat ik er nu voor mijn dochter kan zijn. Ik wil haar het gevoel geven dat ik er voor haar ben en van haar genieten. Dat kon ik de eerste paar jaar minder.

Wat heb je in de periode van je klachten het meest gemist op het gebied van hulpverlening en steun? Denk je dat je sneller zou zijn hersteld als je dat wel had gekregen? En waarom?

Toen was mij nog niet bekend dat de Lithium 9 maanden na de geboorte al weer afgebouwd kon worden. Dit had bepaalde klachten al weg kunnen nemen. Ook miste ik het dat ik de zorg voor mijn kind niet had toen ik in de PAAZ lag. Er is gelukkig veel veranderd. Ik weet dat als ik een kinderwens heb, dat ik nu goede zorg kan verwachten.

Heb je nu zelf een duidelijk beeld van de factoren die hebben meegespeeld in het ontstaan van jouw klachten (biologisch, psychologisch en/of sociaal)?

Daar ben ik nog niet helemaal over uit. Het zou zeker er aan bijgedragen kunnen hebben dat ik al veel stress heb ervaren tijdens de zwangerschap. En dat dingen heel anders liepen dan ik vooraf had gehoopt. Maar dat ik dit ineens kreeg had iedereen kunnen gebeuren.

Denk je dat jouw klachten te voorkomen waren geweest als dingen anders waren gelopen? Zo ja, wat dan?

Ik geloof het niet. Ik was gewoon een van de pechvogels die het heeft getroffen.

 

Lieve vriendin, bedankt dat je je verhaal wilde delen met ons.