Op bezoek bij de gynaecologen

Via de huisarts was ik doorverwezen naar de gynaecoloog. Ze had een verdikking gevoeld en dat moest verder onderzocht worden. Wil je lezen hoe dat is gegaan? Lees dan deze blog: Die vermoeidheid komt van alle veranderingen, toch? Binnen een week zou ik gebeld worden. Dat was niet gebeurd dus heb ik zelf opgebeld. Mijn afspraak bleek al geweest te zijn. Ze hadden me wel gebeld. Maar op een nummer wat al jaren niet meer van mij was. Dus hebben we een nieuwe afspraak gemaakt. Gelukkig kon ik en paar dagen later al terecht. Heel de dag voelde ik de spanning in mijn lijf. Ik mocht een aantal uur van te voren niks meer drinken omdat mijn blaas goed leeg moest zijn. Dat was goed gelukt zeker omdat ik vaak moest plassen van de zenuwen.

Na even in de wachtkamer te zitten was het tijd om naar binnen te gaan. Mijn moeder ging mee met de afspraak omdat ik het gevoel had dat ik niet alleen moest gaan doen. Als eerst kreeg ik een buikecho. Tijdens deze echo gaf de gynaecoloog aan dat ik een volle blaas had. Ik had de laatste uren niks gedronken en was daarna meerdere malen naar de wc geweest. Dus ik gaf aan dat dit naar mijn idee niet zo kon zijn. Later bleek dit inderdaad niet mijn blaas te zijn. Hij zag ook nog iets anders. Maar om dat beter te onderzoeken moest er ook een inwendige echo gemaakt worden.

Uit de echo’s had hij de voorlopige diagnose gemaakt dat ik op mijn rechter eierstok een wondercyste had en voor mijn baarmoeder een endometriose cyste. Maar om het zeker te weten moest er een CT scan gemaakt worden en alvast bloed geprikt. Maar dat ik moet geopereerd worden staat vast. Hij ging de operatie niet zelf uitvoeren.  Dus werd ik doorgestuurd naar een collega.

Pff dat was wel even schrikken. Ik heb nog een kinderwens maar ja met één eierstok kan dat ook nog wel lukken. Alleen wordt het wel iets lastiger. (Ik heb nog geen partner dus die wens zou sowieso voor nu nog niet vervuld kunnen worden). Alle gekke dingen spoken door je hoofd heen. En weer moest ik afwachten tot ik gebeld werd voor de volgende afspraak. Deze kon namelijk nog niet gelijk gepland worden want anders zou die nog weken duren. En de gynaecoloog wilde dat ik binnen 2 weken de volgende afspraak zou hebben.

Twee dagen later werd ik gebeld voor de afspraak voor de CT scan. Binnen 1,5 week had ik de afspraak voor de CT scan en een dag later kreeg ik al de uitslag.

Op de dag van de CT scan moest ik van te voren heel veel water drinken. Maar gelukkig mocht ik wel naar de wc. In een hokje moest ik een gedeelte van mijn kleding uit doen en kon ik gaan liggen op het “bed”. Zo’n scan vond ik toch best spannend. Het is iets nieuws wat ik nog nooit eerder had meegemaakt en omdat je niet weet wat er je precies te wachten staat. Ik kreeg via een infuus contrastvloeistof. Als bijwerking had het dat je het gevoel kreeg alsof je in je broek plast. Ook werd ik er een beetje misselijk van. Eigenlijk was de scan dan weer zo voorbij. Het duurde wel even voordat het misselijke gevoel echt weg was.

De volgende dag kregen we de uitslag. Die nacht had ik niet goed geslapen. Het is zo’n nacht dat Google je grootste vijand is. En je antwoorden vind die je liever niet had gevonden. Onze afspraak liep 3 kwartier uit, niet echt een moment dat je nog langer wil wachten. Haar openingszin voorspelde al niet veel goed: U heeft in de opgelopen tijd al veel meegemaakt. En dan die vraag: Wat heeft u al begrepen wat er aan de hand is?.  Tja dat maakt het begin van zo’n gesprek niet echt geruststellender op. Mijn bloedwaarde waren niet goed. Ik had een Ca-125 waarde van 120 (“normaal” is minder dan 30) en dit in combinatie met de bevindingen van mijn ct-scan maakte de kans op kwaadaardigheid verhoogd. Vandaar dat ze mij doorstuurde naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Daar zijn ze er meer in gespecialiseerd en zeker om er voor te kunnen zorgen dat mijn eierstokken kan houden. Want als ik geen kinderwens meer zou hebben dan konden ze mij wel opereren en dan zouden ze gelijk weggehaald worden. Ook kon ze wel met een grote waarschijnlijkheid zeggen dat het geen wondercyste is.  We waren bijna weggegaan zonder te weten dat er op beide eierstokken een gezwel zit. Daar kwamen we echt pas op het einde van het gesprek bij toeval achter. Toen kregen we ook de afmetingen te zien van de gezwellen, eentje was 9.1 cm en eentje 7 cm. Eenmaal lopend het ziekenhuis uit heb ik alleen maar gehuild. Dit was niet wat ik had willen horen en nog was er geen duidelijkheid. Ik wist nu nog niet wat er precies ging gebeuren. Over twee weken hadden de dokteren overleg en dan zou mijn dossier besproken worden. En daarna zou ik gebeld worden voor een nieuwe afspraak. Dus dat wordt weer afwachten.